The relationship between internalized stigma and coping strategies in bipolar disorder

INTRODUCTION: The aim of this study was to evaluate the relationship between internalized stigma and coping attitudes in patients in remission of bipolar disorder.
METHODS: The study included 77 patients in remission who were diagnosed with bipolar affective disorder according to DSM-IV by applying the Structured Clinical Interview for DSM-IV Axis I Disorders (SCID-I). Euthymia was established using the Young Mania Rating Scale and the Hamilton Depression Rating Scale. All patients were evaluated with a Sociodemographic Data Form, the Internalized Stigma in Mental Illness Scale (ISMI) and the Coping Attitudes Rating Scale (COPE).
RESULTS: The perceived discrimination subscale scores of patients living in towns/villages were found to be significantly higher than those living in urban areas (p=0.038). A positive correlation was found between the total number of episodes (10.0±10.8), the number of depressive episodes (3.7±4.8) and the history of depression with psychotic features and internalized stigma. Patients showing active coping, planning, use of useful social support, positive reinterpretation and development of coping styles were found to have lower internalized stigma scores and higher stigma resistance; moreover, patients using behaviorally disengaged coping styles had higher internalized stigma scores and lower stigma resistance.
DISCUSSION AND CONCLUSION: According to the results of our study, active coping, planning, use of useful social support, positive reinterpretation and support of developmental coping attitudes, which are among the functional coping attitudes, and attempts to reduce the behavioral disregard of maladaptive coping attitudes can be targeted to reduce internalized stigma.

Bipolar bozuklukta içselleştirilmiş damgalanma ile başa çıkma tutumları arasındaki ilişki

GİRİŞ ve AMAÇ: Bu çalışma ile bipolar bozukluk remisyon dönemindeki hastalarda içselleştirilmiş damgalanma ile başa çıkma tutumları arasındaki ilişkiyi ortaya koymak amaçlanmıştır.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Çalışmaya psikiyatri polikliniğine ayaktan başvuran ve tedavisi devam etmekte olan, DSM-IV Eksen I Bozuklukları İçin Yapılandırılmış Klinik Görüşme (SCID-I) uygulanarak DSM-IV’e göre bipolar affektif bozukluk tanısı alan, remisyon dönemindeki 77 hasta dahil edilmiştir. Ötimi ölçütleri Young Mani Derecelendirme Ölçeği ve Hamilton Depresyon Derecelendirme Ölçeği kullanılarak belirlenmiştir. Tüm hastalar Sosyodemografik Veri Formu, Ruhsal Hastalıklarda İçselleştirilmiş Damgalanma Ölçeği (RHİDÖ) ve Başa Çıkma Tutumlarını Değerlendirme Ölçeği (COPE) ile değerlendirilmiştir.
BULGULAR: Kasaba/köyde yaşayan hastaların algılanan ayrımcılık alt ölçek puanları kentte yaşayanlara göre anlamlı düzeyde yüksek bulunmuştur (p=0,038). Toplam dönem sayısı (10.0±10.8), depresyon dönemi sayısı (3.7±4.8) ve psikotik özellikli depresyon öyküsü ile içselleştirilmiş damgalanma arasında pozitif yönde ilişki tespit edilmiştir. Başa çıkma tutumlarından aktif başa çıkma, plan yapma, yararlı sosyal destek kullanımı, pozitif yeniden yorumlama ve gelişme başa çıkma tutumlarını kullanan hastaların içselleştirilmiş damgalanma puanlarının daha az, direncin daha fazla olduğu, davranışsal olarak boş verme başa çıkma tutumunu kullanan hastaların içselleştirilmiş damgalanma puanlarının yüksek, dirençlerinin ise düşük olduğu belirlenmiştir.


TARTIŞMA ve SONUÇ: Çalışmamızın sonuçlarına göre işlevsel başa çıkma tutumlarından olan aktif başa çıkma, plan yapma, yararlı sosyal destek kullanımı, pozitif yeniden yorumlama ve gelişme başa çıkma tutumlarının desteklenmesi, uyumsuz başa çıkma tutumlarından davranışsal olarak boş verme tutumunun azaltılmasına yönelik girişimlerde bulunulması içselleştirilmiş damgalanmayı azaltmak için hedeflenebilir.