Amaç: Bu çalýþmada bipolar bozukluk tanýsý alan hastalarýn baþlangýç yaþlarýnýn; sosyo-demografik deðiþkenlere, klinik özelliklere, gidiþ belirleyicilerine ve iþlevselliðe etkisinin araþtýrýlmasý amaçlanmýþtýr. Yöntem: Çalýþmaya, baþlangýç yaþý 20 yaþ üstünde 23 hasta, 20 yaþ ve altýnda olan 20 hasta olmak üzere toplam 43 hasta alýnmýþtýr. Hastalýk tanýlarý, DSM-IV Eksen I Bozukluklarý için Yapýlandýrýlmýþ Klinik Görüþme (SCID-I) kullanýlarak belirlenmiþtir. Tüm hastalar sosyo-demografik Bilgi Formu, Young Mani Derecelendirme Ölçeði (YMRS), Hamilton Depresyon Ölçeði (HAM-D), Global Deðerlendirme Ölçeði (GAS) ile deðerlendirilmiþtir. Bulgular: Erken baþlangýçlý hastalarda geç baþlangýçlý hastalara göre çalýþmama oranlarý daha fazla, çocuk sahibi olma oranlarý belirgin olarak daha az saptanmýþtýr. GAS skorlarýna göre erken ve geç baþlangýçlý bipolar bozukluðu olan hastalarda orta halli semptomlar veya genel olarak bazý zorluklarla yürütülen iþlevsellik söz konusudur. Her iki grup arasýnda hastalýðýn gidiþiyle ilgili anlamlý farklýlýklar saptanmamýþtýr. Ortalama hastalýk süresinin her iki grupta da benzer olmasý (GRUP 1: 12,95 yýl; GRUP 2 12,09 yýl) ve GRUP 1 yaþ ortalamasýnýn 28.80 ve GRUP 2 ortalamasýnýn 42,22 olmasý önemlidir. Sonuç: Bipolar bozuklukta, baþlangýç yaþýndan çok hastalýðýn süresinin gidiþte etkili olduðu düþünülmüþ, erken baþlangýç yaþýnýn tek baþýna bir alt tip göstergesi olmadýðý görüþü desteklenmiþtir.

Objectives: The aim of this study is to investigate the effect of age of onset on socio-demographic variables, clinical properties, prognosis and functionality in bipolar disorder. Method: The study sample consisted of 43 patients. 23 patients' age of onset was more than 20 and the rest was equal to or less than 20 years old. The patients' diagnosis was made by the help of the Structured Clinical Interview for DSM-IV-TR (SCID-I). All patients were assessed by socio-demographic form, Young Mania Rating Scale (YMRS), Hamilton Depression Rating Scale (HAM-D), and Global Assessment Scale (GAS). Results: Unemployment rate was detected significantly higher and children number lower in early onset patients. According to GAS scores there were moderate symptoms and some difficulties in functioning. No significant differences were found in terms of course of the disease. It is important to express that average duration of the illness is same in both groups (GROUP 1: 12,95 years; GROUP 2 12,09 years) and the average age of the groups are 28,80 years for GROUP 1, and 42,22 years for GROUP 2. Conclusion: Duration of the illness is more important than the age of onset in course of the bipolar disorder. Early age of onset might not be the subtype predictor alone.

Makale Özeti | Tam Metin PDF

Amaç: Akne ve psikopatoloji arasýnda nasýl bir iliþki olduðu, depresyon ve anksiyetenin sýk gözlendiði vurgulanmasýna raðmen, henüz netleþmemiþtir. Bu çalýþma bu iliþkiyi aydýnlatmaya yönelik tasarlanmýþ bir çalýþmadýr. Yöntem: Çalýþmaya 16-30 yaþ arasý akneli hastalar alýnmýþ ve her hastaya sosyodemografik verileri içeren bir anket formu ile Beck Depresyon Envanteri, Beck Anksiyete Ölçeði ve Beden Algý Ölçeði verilmiþtir. Ayrýca çalýþmaya katýlanlarýn ebeveynlerine çocuklarýnýn akne hastalýðýnýn görünümünü etkileyip etkilemediði ve dermatolojiye baþvurunun kimin fikri olduðunu sorgulayan bir anket formu verilmiþtir. Akne þiddeti dermatolog tarafýndan deðerlendirilmiþ, psikiyatrik taný ise psikiyat- ristlerce DSM-lVe göre klinik görüþmeyle konmuþtur. Bulgular: Çalýþmaya alýnan 45 hastanýn on altýsýna psikiyatrik taný konmuþtur. Psikiyatrik hastalýðý olan akneli hastalar olmayanlara göre anlamlý olarak daha yüksek depresyon ve anksiyete puanlarýna sahipken, beden algýlarý anlamlý olarak düþük saptanmýþtýr. Ýki grubun akne þiddet puanlarý bir farklýlýk göstermemiþtir. Hastalýk süresine göre tüm hasta grubu üç grupta ele alýndýðýnda (bir yýldan kýsa, 1-3 yýl arasý ve üç yýldan uzun süredir olmak üzere) ölçek puanlarý ve akne þiddeti açýsýndan gruplar arasýnda fark saptanmamýþtýr. "Çocuðumun görünümünü bozan bir rahatsýzlýðý vardýr" yanýtýný veren annelerin çocuklarý ile "çocuðumun görünümünü bozan bir rahatsýzlýðý yoktur" yanýtýný veren annelerin çocuklarý arasýnda akne þiddeti açýsýndan anlamlý fark yoktur. Sonuç: Akne bir stresör olarak etki gösterir ve psikopatoloji için presipitan bir faktör olarak etki edebilir ancak aknede depresyon ve anksiyetenin anlamlý yüksekliðini belirleyen daha çok psikopatolojidir.

Objectives: Although depression and anxiety were reported often in acne, how relationship is exist between acne and psychopathology have not been clarified. This study was designed for clarifying this issue. Method: Acne patients who aged between 16-30 years old were included in this study. Every patient was given a questionnaire which comprises sociodemographic charaster- istics, Beck Depression Inventory, Beck Anxiety Inventory and Body Cathexis Scale. In additionally patients' parents were asked whether their child has an acne problem which disturbs the appearance severely or not and whose idea was it to admit the appointment for the current examination. Acne was evaluated by two dermatologist and psychiatric disorders were diagnosed according to DSM-IV by two psychiatrists. Results: Sixteen of forty five acne patients who were included the study were diagnosed with a psychiatric disorder. The patients with psychiatric disorder had higher depression and anxiety scores and lower body perception scores than patients without psychiatric disorder. However acne severity was not different between these two groups. According to duration of the acne there were no difference between the groups in the depression and anxiety scores and acne severity. Acne severity of children whose mothers said "my child has an acne problem which disturbs his/her appearance" was not significantly different than who said "my child has not an illness which disturbs his/her appearance". Conclusion: The acne works as a stressor and precipitant factor but, in the acne, determinant of significant higher scores of the depression and anxiety is the psychopathology.

Makale Özeti | Tam Metin PDF

Amaç: "Thought and Language Index" þizofreni hastalarýnda görülen düþünce ve dil bozukluklarýný saptamak amacýyla geliþtirilmiþ yarý yapýlandýrýlmýþ bir klinik görüþme ölçeðidir. "Thought and Language Index" adlý ölçek, geçerlilik ve güvenirlilik çalýþmasý yapýlmak üzere "Düþünce ve Dil Ölçeði" (DDÖ) adýyla Türkçeye çevrilmiþ ve uyarlanmýþtýr. Yöntem: Bu çalýþma kapsamýna 82 þizofreni hastasý ve 49 saðlýklý gönüllü alýndý. Þizofreni hastalarýna sosyodemografik veri formu, DDÖ, Pozitif ve Negatif Sendrom Ölçeði (PANSS), Calgary Þizofrenide Depresyon Ölçeði (CDÖ) uygulandý. Kontrol grubuna ise sosyodemografik veri formu ve DSM-IV Yapýlandýrýlmýþ Klinik Görüþme Formu (SCID-I/CV) uygulandý. Ölçeðin güvenilirliðini deðerlendirmek amacýyla görüþmeciler arasý güvenilirliði, test-tekrar test güvenirliliði; geçerliliðini deðerlendirmek amacýyla da ölçeðin faktör yapýsý, þizofreni hastalarý ile kontrol grubu arasýndaki ayýrt ediciliði araþtýrýldý. Bulgular: Yapýlan faktör analizinde DDÖ'nün düþünce fakirleþmesi ve düþünce daðýnýklýðý olmak üzere 2 faktörlü bir yapýya sahip olduðu saptandý. DDÖ'nün görüþmeciler arasý güvenirliliðinin yüksek olduðu (düþünce fakirleþmesi için r=0.97, düþünce daðýnýklýðý için r=0.72) gösterildi. Düþünce fakirleþmesi test-tekrar test güvenirliliðinin, düþünce daðýnýklýðý test- tekrar test güvenirliliðinden daha yüksek olduðu (düþünce fakirleþmesi için r=0.78, düþünce daðýnýklýðý için r=0.44) ve hasta grubu ile kontrol grubu arasýnda ayýrt ediciliðinin olduðu gösterildi (pcO.OOI). Ölçeðin çelinebilirlik maddesi geçerli ve güvenilir bulunmadý. Çözülme maddesinin test tekrar test güvenilirliði düþük saptandý. CDÖ ile DDÖ maddeleri arasýnda anlamlý korelasyon saptanmadý. Sonuç: DDÖ'nün çelinebilirlik ve çözülme maddelerinin geçerlilik ve güvenilirliðinin akut alevlenme dönemindeki þizofreni hastalarý ile de sýnanmasý gerekmektedir.

Objective: Thought and Language Index (TLI) is a semi- structured clinical interview scale for assessing thought and language disorders in patients with schizophrenia. This index has been translated and adapted into Turkish language in order to study its validity and reliability. Method: 82 patients with schizophrenia and 49 healthy volunteers were included in the study. Sociodemographic data form, TLI, Positive and Negative Syndrome Scale (PANSS) and Calgary Depression Scale (CDS) were administered to patients with schizophrenia. Sociodemografic data form and Structured Clinical Interview for DSM-IV /Clinical Version (SCID-I/CV) were applied to the healthy controls. For the reliability evaluation of the index interrater reliability and test-retest reliability and for the validity of the index, factor structure and differentiation capacity between patients and healthy volunteers were investigated. Results: Poverty of thought and disorganization of thought were found as two factors in TLI's factor analysis. We determined high interrater reliability (r=0.97 for poverty of thought, r= 0.72 for disorganization of thought) for TLI. Test-retest reliability of poverty of thought was higher than that of disorganization of thought (r=0.78 for poverty of thought, r=0.44 for disorganization of thought) and TLI has high differentiation capacity between patients and healthy volunteers (pcO.OOI). Distractibility item of the index was not found valid and reliable. The test retest reliability of looseness was poor. The correlation between items of CDS and TLI was not significant. Conclusion: The validity and reliability of distractibility and looseness items of TLI must be tested also in acute schizophrenic patients.

Makale Özeti | Tam Metin PDF

Objective: The aim of this study is to investigate whether non-help-seeking persons -who fulfill the criteria for a given illness, but do not seek medical advice- use more normalizing attributions than healthy controls and help seeking patients. Method: Thirty-seven FMS patients attending tertiary care were compared to 38 non-help-seeking persons who were diagnosed by our previous prevalence study and 34 healthy controls on the mean anxiety, depression, attribution style and alexi- thymia scores. Participants were administered a sociodemographic questionnaire form, the Symptom Interpretation Questionnaire (SIQ), Beck Anxiety Inventory (BAI), Beck Depression Inventory (BDI), 20 Item Toronto Alexithymia Scale (TAS-20). Results: Mean normalizing scores were greatest on non-help-seeking group, followed by healthy control group and smallest on the tertiary care attending group. All these differences were statistically significant. Normalizing style was associated with TAS-Difficulty Expressing Feelings. Conclusion: Non-help-seeking persons are using more “normalizing explanations" than the FMS patients and the healthy controls. Thus normalization may negatively influence help seeking behavior and contribute to nonhelp seeking behavior.

Amaç: Bu çalýþmanýn amacý, taný kriterlerini doldurmasýna raðmen bir hastalýk davranýþý olan tedavi arama davranýþý göstermeyen kiþilerin normalizasyon atýf yapma tarzýný daha fazla kullanýp kullanmadýðýný araþtýrmaktýr. Yöntem: Çalýþma Fiziksel Týp ve Rehabilitasyon polikliniðine ayaktan baþvuran 37 Fibromiyalji Sendromu (FMS) tanýsý konan hasta ile tedavi arayýþý olmayan anket çalýþmasý ile aðrý yakýnmasý olan ve muayenesinde FMS tanýsý konan 38 hasta ve anket çalýþmasý ile týbbi ve psikiyatrik hastalýðý olmayan, aðrýsýz 34 kadýnla yürütüldü. Çalýþmaya katýlan hastalara Semptom Yorumlama Anketi (SYA), Beck Anksiyete Ölçeði (BAÖ), Beck Depresyon Ölçeði (BDÖ), Yirmi Soruluk Toronto Aleksitimi Ölçeði (TAÖ-20) ve sosyodemografik veri formu verilmiþtir. Bulgular: SYA-Normalizasyon alt-testi ortalamalarýnýn, tedavi arayýþý olmayan grupta en yüksek deðerlerde olduðu görülürken, normal saðlýklý grubun bunu takip ettiði ve en düþük deðerlerin ise tedavi arayýþý olan grupta olduðu görüldü. Gruplar arasýndaki farkýn istatistiksel olarak anlamlý olduðu bulundu. Normalizasyon alt-testi ile sadece TAÖ-Duygularý Ýfade Etmede Güçlük alt-testi arasýndaki korelasyonun anlamlý olduðu bulundu. Tartýþma: Tedavi arayýþý göstermeyen kiþiler, hem 3. basamaða baþvuran hastalardan hem de saðlýklý kontrol grubundan daha fazla normalizasyon atfýný kullanmaktadýrlar. Normalizasyon atýf tarzý tedavi arama davranýþýný olumsuz etkilemekte ve bu atfý kullanmak tedavi aramama davranýþýna katkýda bulunabilir.

Makale Özeti | Tam Metin PDF

Yeme bozukluklarý sýklýkla ergenlik ve genç eriþkinlik döneminde ortaya çýkar ve anlamlý mortalite ve mor- biditeyle baðlantýlýdýr. Beyin görüntüleme tekniklerinde son yýllarda görülen geliþmeler yeme bozukluklarý alanýna da yansýmýþtýr. Yapýlan çalýþmalarýn sayýsý diðer psikiyatrik bozukluklara göre daha az olduðu halde, sonuçlar yeme bozukluklarýnda etyopatojenezin daha iyi anlaþýlmasýna yönelik olarak, olasý beyin bölgelerinin saptanmasý yolunda önemli adýmlar atýlmasýný saðlamaktadýr. Anoreksiya nervozada yapýlan birçok çalýþma hastalýk sýrasýnda, iyileþmeyle kýsmen düzelen beyaz ve gri cevher hacminde azalma ve beyin omirilik sývýsý (BOS) hacminde artýþ olduðunu göstermiþtir. Benzer örüntüler manyetik rezonans spektroskopi yöntemi ile desteklenmiþtir. Ýþlevsel görüntüleme çalýþmalarý serotonin reseptör baðlanmasý, bölgesel serebral kan akýmý veya serebral glukoz metabolizmasý ile ilgili iþlevsel bilgi saðlamak için kullanýlmýþtýr. Bu çalýþmalarda AN ile singulat, frontal, temporal ve pariyetal korteksin iliþkisi gösterilmiþtir. Bu bozukluklarýn iyileþme sonrasý kýsmen kalýcý olduðunu destekleyen bazý veriler, bu kiþisel özelliklerin yeme bozukluklarýnýn geliþimine yatkýnlýk oluþturma olasýlýðýný ortaya çýkarmaktadýr. Bulimiya nervoza ve týkýnýrcasýna yeme bozukluðunda yapýlan daha az sayýdaki çalýþmada benzer beyin bölgelerinde bozukluk olabileceði gösterilmiþtir. Bu makalede yeme bozukluklarýnýn etiyolojisine yönelik yapýlan araþtýrmalarda, geliþtirilen son tekniklerle giderek önemli yer tutmaya baþlayan beyin görüntüleme yöntemlerinin gözden geçirilmesi amaçlanmýþtýr.

Eating disorders that are commonly encountered during puberty or early adulthood period, are associated with significant mortality and morbidity. Recent advances in the neuroimaging techniques made an impact on this area. Although research has been limited compared to other psychiatric disorders, results seem promising in paving the way to better understand the etiopathoge- nesis, by way of identifying the responsible brain regions. Many studies conducted in anorexia nervosa (AN) demonstrated loss of gray and white matter, which partially recuperates during recovery, as well as an increase in the cerebrospinal fluid volume. These findings were supported by similar outcomes from magnetic resonance spectroscopic investigations. Functional imaging methods have been utilized to obtain insight to the serotonin receptor binding, regional cerebral blood flow or glucose consumption. In these studies the association of AN with affected cingulate, frontal, temporal and parietal cortices has been demonstrated. Data supporting partially ongoing malfunction after recovery, suggest the possibility that constitutional features may render the individual liable to the development of an eating disorder. A small number of studies performed on bulimia nervosa and binge eating disorder showed dysfunction in similar brain regions. In this paper, we aim to review the newly developed neuroimaging methods that have gained importance in the field of research conducted on the etiology of eating disorders.

Makale Özeti | Tam Metin PDF

Klasik antipsikotiklerin 1950'li yýllarda keþfinden sonra bu ilaçlarý kullanan hastalarda psikotik belirtiler düzelmesine karþýn, ekstrapiramidal yan etkiler ve bu ilaçlarýn tetik- lediði hareket bozukluklarý görülmeye baþlamýþtýr. Yeni antipsikotiklerle bu yan etkiler daha az görülürken, özellikle klasik antipsikotikleri kullanan hastalarýn bir kýsmýnda tedavinin erken döneminde distoni, parkinsonizm ve akatizi görülürken daha sonralarý bunlara uzun dönemde ortaya çýkan "geç" olarak tanýmlanan diskinezi, korea, distoni ve tikler eklenmiþtir. Bu yan etkiler eklem çýkýðý gibi yaþam kalitesini azaltan ve ilaç uyumunu olumsuz etkileyen ikincil sorunlara neden olmaktadýr. Bu yazýda klasik bir antipsikotik olan zuklopentiksolün intramüsküler enjeksiyonu sonrasýnda aðzýný kapatamama, yutkunmada zorluk, konuþmanýn tam olarak anlaþýlamamasý ve yüzünde belirgin asimetri geliþen bir olgu sunuldu. Öncelikle aðýz ve yüz bölgesinde distoni geliþtiði düþünülerek distoniye yönelik biperiden ve diazepam tedavisi baþlandý. Distoni tedavisine yanýt olmamasý üzerine ayýrýcý taný açýsýndan tetkikleri ve fiziksel muayenesi yapýlarak bulgular tekrar deðerlendirildi. Fiziksel muayenesinde aðýz ve yüz bölgesindeki distoniye baðlý temporomandibuler eklem çýkýðý geliþtiði saptandý. Temporomandibuler eklem çýkýðý tanýsý, ancak düþünüldüðünde ve buna yönelik fizik muayene yapýldýðýnda konulabilir. Bu olgu örneðindeki gibi aðýz ve yüz bölgesinde akut distoni geliþen ve distoniye yönelik uygulanan ilaç tedavisi ile düzelmeyen hastalarda temporomandibuler eklem çýkýðý tanýsý öncelikli olarak düþünülmelidir.

Short time after discovering of classical antipsychotics in 1 950's, extrapyramidal side effects and movement disorders were observed in many patients, despite improvement of psychotic symptoms. In contrast to new antipsychotic agents, these side effects are occasionally seen in early periods of the treatment by classic antipsychotics; movement disorders occur as dystonia, parkinsonism, and akathisia however in the long term “tardive" diskine- sia, chorea, dystonia and tics may be observed. Furthermore, these extrapyramidal side effects and movement disorders cause secondary problems such as dislocations in joints, low compliance to treatment and decreased quality of life of patients. In this case report, after intramuscular injection of zuclopenthiksol, a classical antipsychotic drug, acute dystonia was occurred which is evidenced by pain in temporomandibular joint, inability to close mouth, to swallow saliva, to speak and disproportion in face. To treat this case firstly, we used biperiden and diazepam for treatment of orofacial dystonia. After dystonia did not respond to the treatment, physical examination and clinical symptoms were reevaluated. Temporomandibular joint dislocation was diagnosed following the consultations from the related departments and radiological investigations. We sedated the patient by 15 mg of Diazepam than treat the dislocation by manual reduction. As in this case report, temporomandibular joint dislocation should be considered especially in patients with orofacial dystonia after use of classic antipsychotic agents who do not respond to medical treatment.

Makale Özeti | Tam Metin PDF