Drug Prescription Pattern Change in Mood Disorder in Five-Years

Objective: The aim of this retrospective study was to estimate changes in the prescription patterns for inpatients diagnosed with mood disorders between 1999 and 2004. Method: A total of 1218 consecutive admissions to the general hospital adult psychiatry unit as inpatients in 2004 and 1999 were examined. The demographic characteristics of patients and the prescribed drugs including antipsychotics, antidepressants and mood stabilizers were evaluated. Chi-square and t-tests were used for analysis. Results: The patients diagnosed as mood disorders according to the criteria of DSM-IV of this inpatient group comprised 146 patients (64 patients for 1999 and 82 patients for 2004). The findings from this study showed that antipsychotic drug prescription rates and atypical antipsychotic prescription rates increased significantly from 60.0% to 91.2% between 1999 and 2004 while typical antipsychotic prescription rates decreased from 40% to 8.8% within this period. Antidepressant and mood stabilizer prescription rates were not different between 1 999 and 2004. Conclusion: The results of this study showed that changes in prescription patterns of patients with mood disorders in this study are similiar to literature. Further studies are required to determine the factors effecting prescription patterns that are not recommended by current practice guidelines or evidence based studies.

Duygudurum Bozukluğunda Beş Yıl içinde İlaç Reçeteleme Eğilimlerinde Değişme

Amaç: Bu çalışmada 1999 ve 2004 yıllarında bipolar bozukluk tanısı almış yatan hasta grubunda duygudurum düzenleyici, antipsikotik ve antidepresanların kullanımındaki değişikliklerin tanımlanması amaçlanmıştır. Yöntem: 1999 ve 2004 yıllarında erişkin psikiyatri ünitesinde yatırılarak izlenen 1218 hastanın verileri, duygudurum bozukluğu tanısı alan hastalarda ilaç reçetelendirme eğilimlerini ortaya koymak amacı ile geriye dönük olarak incelenmiştir. Hastaların demografik bilgileri kullandıkları ilaçlar ve geçmiş hastalık öyküleri standart bir forma kaydedilerek değerlendirilmiş; istatistiksel analizler için ki-kare ve t-testleri kullanılmıştır. Bulgular: 1218 hastanın verileri incelendikten sonra DSM-IV'e göre duygudurum bozukluğu tanısı almış 1999 yılı için 64 ve 2004 yılı için 82 olmak üzere 146 hasta çalışmaya alınmıştır. 1999 yılında kullanılan antipsikotik- lerin %40'ını tipik antipsikotikler oluştururken 2004 yılında bu oran %8.8'e düştüğü, atipik antipsikotik reçeteleme oranı ise %60.0'dan %91.2'ye çıktığı; duygudurum bozukluğu tamlı hastalarda antipsikotik ilaç reçeteleme oranlarının istatistiksel olarak anlamlı düzeyde arttığı saptanmıştır. Sonuç: Bulgularımız duygudurum bozukluğu tanısı ile izlenen hastaların tedavisinde tedavi rehberlerine uygun olmasa da literatürde bildirilen değişikliklerle uyumlu bir klinik pratiğimiz olduğunu ortaya koymuştur. Tedavi rehberleri ve kanıta dayalı çalışmalardan sapmalara neden olabilecek etkenlerin belirlenmesi için daha geniş hasta gruplarını içeren çalışmalara gereksinim vardır.