Childhood traumas in patients with multiple sclerosis and its relationship with suicide probability (tur)

INTRODUCTION: It is known that suicide probability is more than the normal population in patients with multiple sclerosis (MS). It has been reported that childhood trauma increases suicide probability in many psychiatric disorders. The aim of this study is to investigate the relationship between childhood traumas and the probability of suicide in patients with MS.
METHODS: The study included 61 patients with MS. The functional status of the patients with MS was evaluated with the Expanded Disability Status Scale (EDSS). Hospital Anxiety Depression Scale (HAD), Childhood Trauma Inventory (CTQ-28) and Suicide Probability Scale (SPS) were applied to all patients.
RESULTS: The patients were divided into two groups as 26 patients with childhood trauma (CTQ≥35) and 35 patients without childhood trauma (CTQ <35). The most common childhood trauma was emotional neglect (n: 28; 45,90%) and the patients’ mean EDSS score was 2.43 ± 1.68. The mean of HAD anxiety subscale (HAD-A) scores (P: 0,005), HAD depression subscale (HAD-D) scores (p: 0,034), SPS despair subscale scores (p: 0,031) and SPS total scores (p: 0,020) were higher in patients with childhood trauma. All CTQ subscales, except physical neglect, were found positively correlated with the SPS total score
DISCUSSION AND CONCLUSION: Suicide probability was significantly higher in patients with MS with childhood trauma. Patients should be evaluated in terms of childhood traumas in order to take necessary measures for suicide probability and to perform correct interventions in patients with MS.

Multipl skleroz hastalarında çocukluk çağı travmaları ve intihar riski ile ilişkisi (tur)

GİRİŞ ve AMAÇ: Amaç:
Multipl Skleroz (MS) hastalarında intihar olasılığının normal populasyondan fazla olduğu bilinmektedir. Çocukluk çağı travmalarının ise bir çok psikiyatrik hastalıkta intihar olasılığını arttırdığı gösterilmiştir. Bu çalışmanın amacı MS hastalarındaki intihar olasılığının çocukluk çağı travmaları ile ilişkisini araştırmaktır.


YÖNTEM ve GEREÇLER: Yöntem:
Çalışmaya 61 MS tanılı hasta dahil edildi. MS’li hastaların fonksiyonel durumları Genişletilmiş Özürlülük Durum Skalası (Expanded Disability Status Scala –EDSS) ile değerlendirildi. Tüm hastalara Hastane Anksiyete Depresyon Ölçeği (HAD) Çocukluk Çağı Travma Ölçeği (CTQ-28) ve İntihar Olasılığı Ölçeği (İOÖ) uygulandı.

BULGULAR: Bulgular:
Hastalar çocukluk çağı travması olan(CTQ≥35) 26 hasta ve çocukluk çağı travması olmayan (CTQ <35) 35 hasta olarak gruplandırıldı. En sık görülen çocukluk çağı travması duygusal ihmaldi (n: 28; %45,90) ve hastaların ortalama EDSS puanı 2,43 ± 1,68’di. Çocukluk çağı travması olanlarda olmayanlara göre ortalama HAD anksiyete alt ölçeği (HAD-A) puanları (p: 0,005) ve HAD depresyon alt ölçeği (HAD-D) puanları (p: 0,034) ile İOÖ umutsuzluk alt ölçeği puanları (p: 0,031) ve İOÖ toplam puanları (p: 0,020) istatistiksel olarak anlamlı derecede yüksek bulundu. Fiziksel ihmal dışındaki tüm CTQ alt ölçekleri ile İOÖ toplam skoru arasında pozitif korelasyon saptandı.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Sonuç:
Bu çalışmada çocukluk çağı travması olan MS hastalarında intihar olasılığının anlamlı olarak daha yüksek olduğu gösterilmiştir. MS hastalarındaki intihar olasılığına yönelik gerekli önlemlerin alınabilmesi ve doğru müdahalelerin yapılabilmesi için hastalar çocukluk çağı travmaları açısından da değerlendirilmelidir.