Empathy-Objectivity Dilemma in Psychotherapy

The objective of this paper is to discuss the place of empathy and objectivity in psychotherapy. Furthermore, it is also addressed whether empathy and objectivity create a dilemma for psychotherapist. Most of researchers suggest that the empathy is a special identification form that is characterised by a transient, consciously or preconsciously determined, nonregressive and easily reversible nature. The phenomenon conceptualised by the emphatic understanding is always within the interpersonal context and is a belief rather than a knowledge. A psychotherapist must use his own psychology during therapy, which requires that he should know his psychology thoroughly. Other than this, the analyst's opinion is always a different reality though it may not be a more accurate reality in all circumstances. The psychotherapist should use a scientific method or technique to get valid knowledge about the patient. Empathy presents to the therapist an unverified knowledge. For this reason, empathy alone cannot be used as a method in psychotherapy and it is not required in all psychotherapy sessions nor the therapist should actively use it. In most of the discussions on the objectivity and subjectivity, the term "object" which is the root of the term "objectivity" is often ignored. The meaning of this term is something external to the cognitive mind or subject. It is impossible for a human being to be objective due to his or her nature. That is only the science that can be objective. The therapist should not to be worried about making empathy or being objective.

Psikoterapide Empati - Nesnellik ikilemi

Bu yazının amacı, empati ve nesnelliğin psikoterapideki yerini tartışmaktır. Aynı zamanda, psikoterapist için empati ve nesnelliğin bir ikilem oluşturup oluşturmadığına da değinilmiştir. Bir çok çalışmacı, empatinin geçici, bilinç ya da bilinç öncesinde sınırlı, regresif olmayan, kolayca geri dönebilen bir yapıyla karakterize özel bir özdeşim şekli olduğunu ileri sürmüştür. Empatik anlamayla kavramsallaştırılan olgu ise, daima kişiler arası bağlamda ortaya çıkar ve bir bilgiden çok bir inanıştır. Bir psikoterapist, terapi sırasında kendi psikolojisini kullanmak zorundadır. Bunu en iyi şekilde yapabilmek için psikoterapistin kendi psikolojisini tanıması gerekmektedir. Bunun dışında analistin görüşü her durumda "daha doğru" bir gerçeklik olmamakla birlikte her zaman için farklı bir gerçekliktir. Psikoterapist, hastası hakkında gerçek bilgi edinmek istiyorsa bilimsel bir yöntem yani bir teknik kullanmalıdır. Empati, terapiste gerçekliği ispatlanmamış bir bilgi sunmaktadır. Bu nedenle de empati, psikoterapide tek başına bir yöntem olarak kullanılamaz ve her psikoterapi tekniğinde mutlaka yer alması, her terapistin amaç edinerek ve aktif olarak uygulaması gerekmemektedir. Nesnellik ve öznelliğin çoğu tartışmasında, nesnellik teriminin kökü olan "nesne" terimi gözden kaçırılmıştır. Bu terimin anlamı "düşünen akıl ya da öznenin dışında olan bir şefdir. Yani bir insanın, doğası gereği nesnel olması mümkün değildir. Ancak bilimler nesnel olabilirler. Terapistin empati yapmak ya da nesnel olmak gibi kaygıları olmamalıdır.